Είχα βγει για τσιγάρα

"Ίμπιζα, Βαρκελώνη, Μύκονος και Ιος... και τώρα βιδώνω βίδες; Ο Στράτος ρε μουνιά; Ο Στράτος βιδώνει βίδες;"

Ανεβασμένος στο σκαμπό ο 40χρονος dj έδειχνε ακόμη πιο ψηλός απ' όσο μαρτυρούσαν τα 192 εκατοστά του αδύνατου μα κατά τ' άλλα καλοσχηματισμένου κορμιού του. Μια υψομετρηκή προσθήκη που όμως δεν προσέθετε πόντους στον πληγωμένο του εγωισμό.

Ο Στράτος πέρασε τη λαμπερή δεκαετία της ζωής του, ξέρεις, τη 2η εφηβεία των 30, στα πιο τρέντι κλαμπάκια της λεκάνης της Μεσογείου παίζοντας μουσική. Ένας καλοστεκούμενος σαραντάρης (πλέον) με goaty μούσι, ξυρισμένο κεφάλι. piercings και tattoo. Mαζεύτηκε πριν δυο χρόνια στην ψωροκώσταινα και βολεύτηκε σε ένα διαμέρισμα στο Κουκάκι μαζί με το κορίτσι του που αργότερα έμελλε να γίνει ιδιοκτήτρια δύο ακινήτων, παρακαλω #ame.

Ανεβασμένος στο σκαμπό ο 40χρονος dj έφτυνε βρισιές και κατάρες κάθε φορά που η μικρή βίδα δεν του 'κανε τα χατήρια. Απ' το μυαλό του περνούσαν οι υστερικές πιτσιρίκες που του πετούσαν τα μαγιό τους ενώ εκείνος έπαιζε dubstep στα stages. Ένα μυαλό που τώρα έπρεπε να συγκεντρωθεί σε μια γαμοβίδα;

Ανεβασμένος στο σκαμπό ο 40χρονος dj καταλάβαινε πολύ καλα πως αυτή η βίδα ήταν κομμάτι μιας αλυσίδας, μιας αλληλουχίας ή ο προπομπός μονάχα των όσων τον περίμεναν στη domestic ζωή που επέλεξε να ζήσει.

Ανεβασμένος στο σκαμπό ο 40χρονος dj βίδωνε τη βιδα. Τη βίδα του ντουλαπιου. Τη βίδα του ντουλαπιού της κουζίνας. Τη βίδα του ντουλαπιού της κουζίνας του νέου σπιτιου. Τη βίδα του ντουλαπιού της κουζίνας του νέου σπιτιού του Cheemba.

Γεια. Ήρθα. Με λένε Cheemba και ειμαι υπέροχος.

(σορι για την αναμονη. Είχα βγει για τσιγάρα)

Μίλα της

Μετά από δέκα χρόνια αποφάσισα να αφήσω το αμάξι και να επιλέξω τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις μου. Μια επιλογή μάλλον επιβεβλημένη.

Περίμενα λοιπόν στην στάση το λεωφορείο ναρκωμένος από τον χειμωνιάτικο αρρωστημένο ήλιο γεμίζοντας τα αυτιά μου με Waldek και πασχίζοντας να κρατήσω την επαφή μου με την πραγματικότητα σε μηδαμινά επίπεδα. Μια πραγματικότητα που περιέκλειε μαυροντυμένες γιαγιάδες, σκυθρωπά παππούδια και λοιπούς "μυρωδάτους" συντοπίτες μου οι οποίοι επέμεναν πεισματικά να κρατούν μούτρα στο σαπούνι.

Που και που άνοιγα λιγάκι τα μάτια μου ελπίζοντας κάποια στιγμή να δω το γαμολεωφορείο να πλησιάζει. Σε κάποιο απ' αυτά τα που και που είδα ένα γκομενάκι.

Μάλλινο παλτό, μαύρο μαλλί, πως το λένε ρε γαμώ το αυτό το κούρεμα που τα μπροστά πέφτουν έτσι ίσια ως τα φρύδια; Τέλος πάντων. Κατακόκκινα χείλη, λευκό δέρμα...

Άκου, μη σου λέω τώρα... τι να σου πω; Δεν θα μπορέσω να σε κάνω να καταλάβεις με τις λέξεις. Όχι επειδή εκείνη ήταν κάτι το απερίγραπτο κι εξαίσιο, όχι. Πφφφ! Πως να το πω γαμώ την πουτάνα μου...

Λειτουργούμε όλοι σε συγκεκριμένες συχνότητες. Πως θα μπορούσε ποτέ μια συσκευή WiFi να σου εξηγήσει τί ήταν αυτό που την έκανε να λειτουργήσει; Ακολουθεί μονόλογος ενός WiFi εκτυπωτή:

"Δεν ξέρω ρε φίλε μου! Εκεί που καθόμουν minding my own business ξαφνικά ΚΛΑΤΣ! Κάτι διαπέρασε τα κυκλώματά μου. Ρεύμα γέμισε τα μέσα μου χωρίς να το περιμένω. Τα μελάνια μου χύνονταν απ' τις γραφίδες μου κι άρχισα να ξερνοβολάω τη μια Α4 μετά την άλλη."

Ε, κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ με αυτό το γκομενάκι. Μου 'κανε κλατς. Κλικ. Τσουπ. Ντόινγκ. Σβιιιιιινννν. Βρρρρουμμμμ.

Ο κος Waldek με ρώτησε υπομονετικά απ' τα ακουστικά του MP3 player "φίλε να συνεχίσω ή με γράφεις;"

Σας γράφω κύριε Waldek. Σας γράφω.

Ένα λεωφορείο έφτασε στην στάση. Οι πόρτες άνοιξαν. Κόσμος κατέβηκε. Κόσμος ανέβηκε. Ανέβηκε κι εκείνη. Το λεωφορείο έφυγε.

Έστειλα μήνυμα στον κολλητό μου τον οποίο όπως θα έχεις διαπιστώσει αναφέρω συχνά στις αναρτήσεις μου. Είναι κάτι σαν τον χορό στο αρχαίο θέατρο. Συμπληρώνει το δράμα.

(εγώ) "Φίλε είδα μια κοπέλα στη στάση που... γάμα τα..."

(εκείνος) "Μίλα της."

...

η δίκη της πλατείας

Ιστοριες της Βιβλου, Ιωσηφ και Μαρια (the comic) - η κλειδαριά

http://istoriesvivlou.blogspot.gr/2011/10/blog-post.html

Δεν το κόβω. Μου αρέσει.

η καπότα και η σακούλα

Χωριό Αλβάρες, Αμαζόνιος, Βραζιλία, Ιούνιος του '12.

Ο Αζματεουκάν έτρεχε μέσα στην ζούγκλα ξυπόλητος. Είχε αργήσει. Έπρεπε να φτάσει γρήγορα στο χωριό του. Ήταν μια σημαντική ημέρα για τον ίδιο και τους συγχωριανούς του.

Έφτασε λαχανιασμένος. Η γυναίκα του και τα παιδιά του τον περίμεναν στη μεγάλη κεντρική καλύβα όπου γινόντουσαν όλες οι τελετές και οι μαζώξεις. Έκατσε οκλαδόν ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη της φυλής του.

"'Αργησα;" ρώτησε προσπαθώντας να γεμίσει τα πνευμόνια του λαίμαργα με τον υγρό τροπικό αέρα.
"Σσσσς!" τον μάλωσε η γυναίκα του δείχνοντας μια λευκή γυναίκα στο κέντρο του χώρου.

Η λευκή γυναίκα είχε στήσει ένα μικρό πάγκο και πάνω του είχε απλώσει δεκάδες μικρά, τετράγωνα φακελάκια. Πιο πίσω της είχε αναρτημένη στον ψάθινο τοίχο μια αφίσα με σχεδιαγράμματα ερεθισμένων φαλών και χέρια να τους ντύνουν με κάτι που έμοιαζε με σακουλάκι. Το κείμενο ήταν γραμμένο στα πορτογαλικά. Ο Αζματεουκάν δεν ήξερε πορτογαλικά.

Η λευκή γυναίκα, πάντα χαμογελαστή, άνοιξε ένα φακελάκι και τράβηξε από μέσα μια διάφανη, γλοιώδης, λαστιχένια ροδέλα. Τέντωσε το μεσαίο της δάκτυλο και με αργές, προσεκτικές κινήσεις ακούμπησε το πλαστικό πραματάκι στην άκρη του δακτύλου και το ξεδίπλωσε προς τα κάτω καλύπτοντας το έτσι ολόκληρο, ακριβώς όπως έδειχναν και οι εικόνες με τους φαλούς πίσω της.

Εκείνη τότε πέρασε μπροστά απ' τους ιθαγενείς ώστε να δουν όλοι το μεσαίο της δάκτυλο ντυμένο με αυτό το πράμα. Ένας άλλος Ινδιάνος εξήγησε στην γλώσσα τους πως με αυτόν τον τρόπο οι άντρες θα μπορούσαν να κάνουν έρωτα με τις γυναίκες τους χωρίς να κάνουν παιδιά.

Ο Αζματεουκάν δυσκολευόταν να καταλάβει γιατί κάποιος δεν θα 'θελε να κάνει παιδιά μα θα δοκίμαζε αυτή τη νέα γητεία. Έτσι κι αλλιώς είχε ήδη τρία αγόρια, δεν χρειάζονταν άλλα.

Γέμισε τις χούφτες του με τα φακελάκια της λευκής γυναίκας, άρπαξε την σύζυγό του, την πήγε στην καλύβα τους, φόρεσε το λαστιχένιο πραματάκι στο μεσαίο του δάκτυλο και της έκανε έρωτα.

Εννέα μήνες αργότερα ο Αζματεουκάν απέκτησε την πρώτη του κορούλα.



Διόδια Σχηματαρίου, Αττική, Ελλάδα, Καθαρά Δευτέρα του '12.

Ο κος Γεωργίου και η οικογένειά του περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους στα διόδια κλεισμένοι μέσα στο λαδί Ibiza να πληρώσουν το αντίτιμο. Προορισμός τους το χωριό όπου θα γιόρταζαν τα κούλουμα.

Το ράδιο έπαιζε Στανίση. Ο κος Γεωργίου προσπαθούσε εκνευρισμένος να πιάσει Σπορεφέμ να ακούσει για το στοίχημα ενώ η σύζυγός του είχε βουτήξει τη μούρη της στο τάπερ με τον ταραμά. Ο μικρός είχε βγάλει το κεφαλάκι του έξω απ' το παράθυρο προσπαθώντας να πάρει μια ανάσα διότι η γιαγιά δίπλα του δεν είχε σταματήσει να κλάνει από την Βαρυμπόμπη.

Το λαδί Ibiza κύλησε ως τον κισέ. Εκεί τους συστήθηκε μια λευκή γυναίκα: "Καλημέρα σας, είμαστε απ' τον ΣΚΑΪ 100,3 και στα πλαίσια της καμπάνιας "Καθαρή Ελλάδα" θα θέλαμε να σας δώσουμε αυτή την πλαστική σακούλα σκουπιδιών!" Ο κος Γεωργίου πήρε την σακούλα, την περιεργάστηκε και ρώτησε αθώα τη λευκή γυναίκα:

-Τι πρέπει να κάνω με αυτή την σακούλα;

-Μόλις τελειώσετε με το πικ νικ σας μπορείτε να γεμίσετε αυτή την σακούλα με τα σκουπίδια σας διαχωρίζοντας πρώτα τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες.

-Καλά, ευχαριστώ...

Ο κος Γεωργίου έχωσε την σακούλα στο ντουλαπάκι, πήρε την απόδειξη απ' την ταμεία των διοδίων, έβαλε πρώτη και συνέχισε το ταξίδι του.

Εννέα μήνες αργότερα ψαχούλευε μέσα στο ντουλαπάκι να βρει το δίπλωμά του.

Το βρήκε μετά από πέντε λεπτά, οκτώ αγίους και τέσσερις οσίους.

Το βρήκε κάτω απ' την πλαστική σακούλα σκουπιδιών.

η Πίπα

Μαζί με την αλληλογραφία των ΕΛΤΑ κάθε εβδομάδα έρχεται στα γραφεία μας κι αυτό το έντυπο χριστιανοελληνορθόδοξου περιεχομένου. Κάποτε μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι με κάτι τέτοια. Τώρα απλά με κάνουν να αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος για αυτά που είμαι και πολύ περισσότερο για αυτά που τελικά δεν είμαι.

Το έντυπο λέγεται Ίδρυμα Προασπίσεως Ηθικών και Πνευματικών Αξιών. (Ι.Π.Η.Π.Α.). Ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν πρόκειται για ψαγμένο τρολάρισμα ή για  αυτό που υποδηλώνει το ακρωνύμιο.

στιγμές

Γκάζι, καλοκαίρι του '11. Πού πηγαίναμε; Από πού ερχόμασταν; Ποιοι ήμασταν; Δεν θυμάμαι ρε γαμώτο. Θυμάμαι ότι ήμουν χάλια. Θυμάμαι ότι πήρα απαντήσεις απ' αυτή την κολόνα. Τι έκανα με τις απαντήσεις... ούτε αυτό θυμάμαι.

Γκάζι, καλοκαίρι του '11. Ροκάδικο. Γιατί όλα τα ωραία τα βρίσκει κανείς στις γυναικείες τουαλέτες;

Φθινόπωρο του '11. Καφετέρια στο Χαϊδάρι. Στο μπράτσο της πολυθρόνας μου έκατσε μια δεκαοκτούρα. Δε μπορούσα να παρακολουθήσω πλέον τον συνομιλητή μου. Επίσης του ζήτησα να σκάσει μην την τρομάξει. Επίσης μάλλον παρεξηγήθηκε.

Φθινόπωρο του '11. Kookoo club. Γνωρίζοντας έναν αληθινό Σταρ. Είμαστε καλά ρέι! Τσικάκια ρέι!

Φλεβάρης του '12. Πάρτι σε λοφτ απέναντι απ' την Βαρβάκειο. Μέχρι τις 4 τα ξημερώματα όλοι πίστευαν πως ήμουν της ασφάλειας. Member of the Staff. Αgent Smith ρε μαλάκες. Αgent Smith. Είναι τόσο όμπβιους.

γαμοχαρτάκια

Ε, τι να κάνω, βαριέμαι εύκολα. Όταν απ' το μυαλό μου περνούν επαναλαμβανόμενες, στατικές εικόνες πανικοβάλλομαι. Για να ξυπνήσω και να εκτονωθώ σχεδιάζω. Συνήθως ένα στυλό και μια άδεια επιφάνεια είναι πάντα εύκαιρα. Κι έτσι στα πεταχτά, γρήγορα και πρόχειρα ξεκινάω πρώτα με μια ασυνάρτητη μουντζούρα.

Την κοιτώ λιγάκι και προσπαθώ να καταλάβω γιατί την έκανα. Τι μου θυμίζει. Είναι κάτι που έχω ξαναδεί; Ό,τι κάνουμε, ό,τι δημιουργικό δεν έρχεται ποτέ ουρανοκατέβατο. Υπήρχε πάντα σε ένα χαρτί, τραγούδι, ύφασμα, κατσαρόλα ή ακόμα στο κορμί σας -για 'κείνους που επιμένουν ότι και το σεξ εμπεριέχει δημιουργικότητα. Κι απλά εσύ το ξεσκεπάζεις.

Λοιπόν, έκανα το παραπάνω λουλουδάκι το οποίο μου θύμισε ένα γκράφιτι που είχα δει σε τοίχο στη συμβολή των Ασκληπιού και Μερλιέ Οκταβίου. Είχα βγει έξω απ' το μπαρ να τηλεφωνήσω και το πρόσεξα. Μου έκανε εντύπωση ο μακρόστενος λαιμός της και οι τσιγκελωτές κοτσίδες της. Το ύφος έμοιαζε κάπως με τους χαρακτήρες του Xmass Nightmare του Tim Burton:

Μετά την σχεδίασα προφίλ να δω πως θα φαινόντουσαν οι κοτσίδες της απ' το πλάι (ναι, ένα φετίχ με τις κοτσίδες υπάρχει):

Χμμμ... οκ αυτό είναι εύκολο. Θυμίζει την πρωταγωνίστρια μιας ταινίας βασισμένη σε καρτούν, βασισμένο σε κόμικ που είχα δει πριν χρόνια. Θυμήθηκα πως σε μια σκηνή μια μύγα ζουζούνιζε στο πρόσωπό της ενώ εκείνη κοιμόταν με τα μάτια ανοιχτά. Η μύγα έκατσε στην κόρη του ματιού της (ναι, μπλιαχ, ξεπέρασέ το) κι εκείνη έκλεισε τα βλέφαρά της φυλακίζοντάς την με τις βλεφαρίδες της όπως κάνουν κι αυτά τα σαρκοφάγα φυτά:

Τα οποία πάντα θεωρούσα κάτι το απόκοσμο, παράταιρα με αυτόν τον πλανήτη και ίσως εξωγήινα. Εξωγήινα είπα; Ευκολάκι! :

Σχεδίασα έναν εξωγήινο. Με κόκκινο βελάκι δείχνω διακριτικά τι με σόκαρε. Όχι πως δεν θα το προσέχατε μόνοι σας, στιγμή δεν πέρασε απ' το αγνό κι άφθαρτο μυαλό μου, ανώμαλοι. Το χέρι του είναι, αγάπη μου. Κοίτα να βγαίνεις συχνότερα, μην κάθεσαι μέσα.


Για να διορθώσω αυτό το ηθικό ατόπημα τον σχεδίασα ανφάς (επίσης να γράψω κανά λογοπαιγνιδιάρικο τουί με το αν - φας, που ξες) :

Καλύτερα τώρα ε; Το γλίτωσα το ραπόρτο κα Λουκά; Ναι, πάλι θυμίζει χαρακτήρα ταινίας του Tim Burton και πιο συγκεκριμένα απ' τον "Σκαθαροζούμη":

Ε, μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα περνάει. Τεντώνομαι λιγάκι, πίνω μια γουλιά καφέ, κάνω έτσι να στρίψω ένα τσιγάρο... τσιγάρο... τσιγάρο... που είναι τα χαρτάκια; Ο καπνός εδώ, τα φιλτράκια εδώ... τα γαμοχαρτάκια που είναι;

Α, να τα...

επίσης πρέπει να βγω για χαρτάκια...

female orgasm