Μπράβο μαλάκα

Δεν ήταν καμιά κούκλα. Όχι, κούκλα δεν τη λες. Ήταν όμως όμορφη. Όσο όμορφη είναι κάθε γυναίκα δηλαδή. Εξ ορισμού.

"Με κοιτάζουν όλοι και νιώθω θεά!" μου εκμυστηρεύτηκε. Κοίταξε τα νύχια της σαν να προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι είπε και μετά από λίγο χαμογέλασε. Μάλλον της άρεσε αυτό που είπε. Μάλλον της άρεσαν τα νύχια της. Δεν ξέρω. Είχε κάνει μικρές πεταλουδίτσες σε δυο τρία απ' αυτά. Άραγε τα κορίτσια μεγαλώνουν ποτέ; Θέλουμε να μεγαλώσουν; Δεν ξέρω ρε γαμώ το.



Εγώ κοιτούσα. Δεν ήξερα τι να πω. Έπρεπε να πω κάτι; Ζούσε την στιγμή της. Αν ήξερα τι έπρεπε να κάνω δεν... δεν ξέρω. Είχα επιλέξει να παραμείνω φίλος της. Μα μου άρεσε ακόμα η καριόλα. Ανικανοποίητος. Κοιτούσα την πόρτα κι εκλιπαρούσα να ανοίξει και να μπει μέσα ο κολλητός μου. Να με σώσει από ένα διαφαινόμενο λάθος. Ένα επωαζόμενο λάθος που από στιγμή σε στιγμή θα έσκαγε.

-Εσύ; - με ρώτησε.
-Τι εγώ;
-Εσύ πώς είσαι σήμερα; Τι σκέφτεσαι;

Αναρωτήθηκα μήπως σκεφτόμουν δυνατά. Τι να της έλεγα; Πως λιώνω; Την θέλω πίσω; Το μετάνιωσα; Ξανακοίταξα την πόρτα. Μα που είναι ο μαλάκας!

-Εγώ - κατάφερα να πω. Ξέρεις, είναι από τις προτάσεις που ξεκινάς και δεν ξέρεις πώς θα τελειώσεις.
-Εγώ σκεφτόμουν τις πεταλουδίτσες. Στα νύχια σου. Σου πάνε. Μπράβο ρε.

Μπράβο μαλάκα μου.

Μπράβο.