Οι τουαλέτες της Αστυπάλαιας.

Νύχτα στο κέντρο της Αθήνας. Ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι είναι ο καλύτερος σου φίλος. Προσωπικά με έχει βγάλει πολλές φορές ασπροπρόσωπο σε κάτι δύσκολα βράδια. Ξέρεις, απ' αυτά τα βράδια που τελικά κάποια σου αρέσει μέσα στο μπαρ μα φυσικά ποτέ δεν θα το μάθει διότι κάθε δευτερόλεπτο που αποφασίζεις να πας να της μιλήσεις θυμάσαι ότι βαστάς ένα ποτήρι μπύρα και το ακυρώνεις πίνοντας άλλη μια γουλιά. Ναι, και κοιτάς μετά αδιάφορα τα παπούτσια σου, το μπολάκι με τα φιστίκια ή τον μαλάκα φίλο σου που σε καρφώνει με αυτό το δασκαλίστικο ύφος τύπου αντε-μωρη-κοτα-πηγαινε-μιλα-της.

Δεν χρειάζονται πολλά πεσίματα να καταλάβεις τελικά ότι δεν το κατέχεις το άθλημα και πρέπει να τα παρατήσεις και να βρεις ένα άλλο χόμπι όπως η φωτογραφία, η συλλογή γραμματοσήμων ή η εκτροφή περιστεριών. Διάολε μέχρι και οι χιμπατζήδες μετά από το τέταρτο ηλεκτροσόκ είπαν στην μπανάνα να πα να γαμηθεί η καριόλα κι έφαγαν τελικά τα φιστικάκια τους.

Φοβερό βράδυ. Κόσμος, μουσικές, γέλια. Γαμώ. Σκατά ήταν. Μα οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται (αγαπημένο κλισέ) κι ένας απ' αυτούς έσκασε ένα ριγανάτο μέσα στο μαγαζί και το γύρισε στην παρέα. Ο έτερος φίλος μάλλον δυσανασχέτησε διότι ήξερε τον ιδιοκτήτη και άμα το καταλάβαινε θα τον έκανε ντα. Για να τον βγάλουμε λοιπόν από την δύσκολη θέση ρωτήσαμε και τον ιδιοκτήτη εάν ήθελε λίγη ρίγανη πράμα που δεν βρήκε καθόλου προχώ και cool και μετά από μια διάλεξη περί χρήσης απαγορευμένων ουσιών και τον κίνδυνο για τον ίδιο και την επιχείρησή του εισέπνευσε χαρούμενος λίγο ριγανάτο και συνέχισε να σερβίρει μπύρες.

Του γραφώντα του ήρθε κάπως βαρύ. Δεν ήταν ποικηλία που τον είχε απασχολήσει κατά το παρελθόν. Ο φίλος που έκανε γύρα την ρίγανη μόλις είχε γυρίσει απο Ολλανδία. Μια χαριτωμένη λεπτομέρεια που παρέλειψε να αναφέρει ο γλυκός μου.

Πήγα στις τουαλέτες, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Τίποτα. Ήπια λίγο νερό. Τίποτα. Έβρεξα τα μαλλιά μου. Τίποτα. Είπα το πατερημών τρεις φορές με Ουαλική προφορά κάνοντας αστείες γκριμάτσες στον καθρέπτη. Είχε γέλιο αλλά τίποτα. Όλα πήγαιναν αργάααα. Πολύ αργάαααα. Προσπάθησα να ξεστομίσω ορισμένα μπινελίκια για την Ολλανδία μα τα λόγια δεν έβγαιναν. Κλείστηκα μέσα στην τουαλέτα κι έβαλα τον σύρτη. Θα καθόμουν εκεί μέχρι να ξενερώσω.

Δύο τρείς προσπάθησαν να μπουν μα ενα μακρόσυρτο "άαααλλοοοοςςςς" τους απέτρεψε. Είχα καθήσει στην λεκάνη και είχα γύρει προς τον τοίχο. Δεν ήταν δυσάρεστο συναίσθημα, δεν πονούσα μα δεν ήθελα να με δει κανείς ετσι. Βασικά δεν ήθελα να με δει έτσι το γκομενάκι που κόζαρα προηγουμένως. Ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Το μόνο που θυμάμαι από αυτές τις δύο ώρες ήταν τα πλακάκια της τουαλέτας. Πολύ δροσερά ρε παιδί μου! Και τα χρώματα εκπληκτικά! Χρυσό και βαθυκόκκινο. Τρε σικ. Διάβασα σε ένα απ' αυτά την επωνυμία της εταιρείας : "Λακιώτης α.ε. το όνομα στο μπάνιο και στην θέρμανση". Τα μέτρησα. 82 πλακάκια. Πάτωμα και τοίχος. Μακάρι να πεθάνω στα 82. Μακάρι έως τότε να 'χω 82 γκόμενες. Ή 82 απόπειρες.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα και φώναξε το όνομά μου. Ήταν ο εκ της αλλοδαπής ορμόμενος φίλος μου. "Εδώ είσαι και σ' έψαχνα;" μου είπε. Είναι παρήγορο ή ανησυχητικό να να σε αναζητά ο φίλος σου μετά από δύο ώρες απουσίας σου; Ρωτώ.

Ανεβήκαμε στο μαγαζί. Ήταν αργά και είχε αδειάσει. Ένιωθα υπέροχα! Πολύ ενέργεια, καθόλου πονοκέφαλο και όρεξη για κάτι γλυκό. Η κοπέλα φυσικά είχε φύγει. Ενιωσα ευτυχής που απέφυγα άλλη μια πίτα. Να τρως πίτες γενικώς δεν είναι και τόσο κακό. Μα να τις τρως απο άτομα που γουστάρεις...

Εκείνο το βράδυ ξεκίνησε ως συνήθως με την μυρωδιά της προμελετημένης αποτυχίας να πλανάται στον αέρα. Συνέχισε με την μικρή Ολλανδέζα να προτάσει εναλλακτικές οδούς διασκέδασης, την γνωριμία μου με τον κο Λακιώτη και τα υπέροχα πλακάκια του και κατέληξε με τρεις φίλους σε ένα μπαρ στα Εξάρχεια να συζητουν για την Αστυπάλαια και πως εκεί οι τουαλέτες στα μπαρ δεν εχουν πλακάκια διότι πολύ απλά τα μπαρ στην Αστυπάλαια δεν έχουν τουαλέτες για να κλείνεσαι.