Χαμένη στάση

Τα βιβλία στα πόδια μου πίεζαν τον καβάλο μου κάθε φορά που το λεωφορείο περνούσε πάνω από μια λακκούβα. Μια γλυκύτατη πρωινή στύση ήταν κάτι που δεν επιθυμούσα εκείνη τη στιγμή. Μα εγώ κι ο αλεπουδίτσος μου ποτέ δεν συγχρονιζόμαστε. Έχει αυτός τις απόψεις του κι εγώ τις δικές μου. Αυτός είχε ορεξούλες, εγώ όμως όχι.

Όπως όρεξη δεν φαινόταν να 'χε και η παιδική μου φίλη που κάθονταν ακριβώς δίπλα μου. Προσπάθησα να της πιάσω κουβέντα μήπως ξεχάσω το πανηγύρι ανάμεσα στα πόδια μου.

-Πώς είσαι σήμερα;
-Κουρασμένη.
-Μα πριν λίγο ξύπνησες. Γιατί είσαι κουρασμένη;
-Πρέπει να καθαρίσω. Και η ιδέα μόνο με κουράζει.
-Το σπίτι σου; Θα κάνεις γενική;
-Τα ηφαίστεια.

Κοιτούσε μπροστά της, σοβαρή κι ασάλευτη. Ποια ηφαίστεια; Ίσως ήθελε να το βουλώσω και μου 'λεγε μαλακίες. Κοίταξα ξανά το φούσκωμα στο παντελόνι μου. Έπρεπε να συνεχίσω την συζήτηση.

-Ξέρεις, χτες στα Εξάρχεια...
-Δε μπορείς να φανταστείς πόσο απαιτητικά γίνονται τα τριαντάφυλλα ώρες, ώρες. - με διέκοψε απότομα.
-Λίνα είσαι καλά;
-Όχι, χρειάζομαι ένα ταξίδι.
-Αυτό που χρειάζεσαι λοιπόν είναι ένα διαβατήριο και...
-...Και μια απόχη.
-Απόχη;
-Κι έναν κομήτη.

Σηκώθηκε και πάτησε το κουμπάκι. Το λεωφορείο σταμάτησε. Οι πόρτες άνοιξαν κι έκανε να κατέβει. Στάθηκε μια στιγμή, γύρισε το κεφάλι της σε 'μενα.

-Επίσης μην εμπιστεύεσαι ποτέ τις αλεπούδες...

Κοίταξε τα βιβλία στα πόδια μου. Χαμογέλασε και κατέβηκε στην στάση της.

Στο άδειο της κάθισμα είχε ξεχάσει ένα λευκό βιβλίο. "Ο μικρός Πρίγκιπας".

Εκείνο το βράδυ πήγα σπίτι της.

Ξέρεις.

Να της επιστρέψω το βιβλίο της.

Επίσης έχασα την στύση μου.

ΣΤΑΣΗ ΜΟΥ! Έχασα την στάση μου.