γαμοχαρτάκια

Ε, τι να κάνω, βαριέμαι εύκολα. Όταν απ' το μυαλό μου περνούν επαναλαμβανόμενες, στατικές εικόνες πανικοβάλλομαι. Για να ξυπνήσω και να εκτονωθώ σχεδιάζω. Συνήθως ένα στυλό και μια άδεια επιφάνεια είναι πάντα εύκαιρα. Κι έτσι στα πεταχτά, γρήγορα και πρόχειρα ξεκινάω πρώτα με μια ασυνάρτητη μουντζούρα.

Την κοιτώ λιγάκι και προσπαθώ να καταλάβω γιατί την έκανα. Τι μου θυμίζει. Είναι κάτι που έχω ξαναδεί; Ό,τι κάνουμε, ό,τι δημιουργικό δεν έρχεται ποτέ ουρανοκατέβατο. Υπήρχε πάντα σε ένα χαρτί, τραγούδι, ύφασμα, κατσαρόλα ή ακόμα στο κορμί σας -για 'κείνους που επιμένουν ότι και το σεξ εμπεριέχει δημιουργικότητα. Κι απλά εσύ το ξεσκεπάζεις.

Λοιπόν, έκανα το παραπάνω λουλουδάκι το οποίο μου θύμισε ένα γκράφιτι που είχα δει σε τοίχο στη συμβολή των Ασκληπιού και Μερλιέ Οκταβίου. Είχα βγει έξω απ' το μπαρ να τηλεφωνήσω και το πρόσεξα. Μου έκανε εντύπωση ο μακρόστενος λαιμός της και οι τσιγκελωτές κοτσίδες της. Το ύφος έμοιαζε κάπως με τους χαρακτήρες του Xmass Nightmare του Tim Burton:

Μετά την σχεδίασα προφίλ να δω πως θα φαινόντουσαν οι κοτσίδες της απ' το πλάι (ναι, ένα φετίχ με τις κοτσίδες υπάρχει):

Χμμμ... οκ αυτό είναι εύκολο. Θυμίζει την πρωταγωνίστρια μιας ταινίας βασισμένη σε καρτούν, βασισμένο σε κόμικ που είχα δει πριν χρόνια. Θυμήθηκα πως σε μια σκηνή μια μύγα ζουζούνιζε στο πρόσωπό της ενώ εκείνη κοιμόταν με τα μάτια ανοιχτά. Η μύγα έκατσε στην κόρη του ματιού της (ναι, μπλιαχ, ξεπέρασέ το) κι εκείνη έκλεισε τα βλέφαρά της φυλακίζοντάς την με τις βλεφαρίδες της όπως κάνουν κι αυτά τα σαρκοφάγα φυτά:

Τα οποία πάντα θεωρούσα κάτι το απόκοσμο, παράταιρα με αυτόν τον πλανήτη και ίσως εξωγήινα. Εξωγήινα είπα; Ευκολάκι! :

Σχεδίασα έναν εξωγήινο. Με κόκκινο βελάκι δείχνω διακριτικά τι με σόκαρε. Όχι πως δεν θα το προσέχατε μόνοι σας, στιγμή δεν πέρασε απ' το αγνό κι άφθαρτο μυαλό μου, ανώμαλοι. Το χέρι του είναι, αγάπη μου. Κοίτα να βγαίνεις συχνότερα, μην κάθεσαι μέσα.


Για να διορθώσω αυτό το ηθικό ατόπημα τον σχεδίασα ανφάς (επίσης να γράψω κανά λογοπαιγνιδιάρικο τουί με το αν - φας, που ξες) :

Καλύτερα τώρα ε; Το γλίτωσα το ραπόρτο κα Λουκά; Ναι, πάλι θυμίζει χαρακτήρα ταινίας του Tim Burton και πιο συγκεκριμένα απ' τον "Σκαθαροζούμη":

Ε, μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα περνάει. Τεντώνομαι λιγάκι, πίνω μια γουλιά καφέ, κάνω έτσι να στρίψω ένα τσιγάρο... τσιγάρο... τσιγάρο... που είναι τα χαρτάκια; Ο καπνός εδώ, τα φιλτράκια εδώ... τα γαμοχαρτάκια που είναι;

Α, να τα...

επίσης πρέπει να βγω για χαρτάκια...