μας ενδιαφέρει

-Καλημέρα σας.

-Καλημέρα σας.

-Ήρθα για το σπίτι.

-Α, πολύ ωραία! Περάστε!

Μια μαντεμένια πόρτα ανοίγει κι εκείνος μπαίνει μέσα.

-Αυτό είναι το χολ. Τίποτα σπουδαίο, ξέρετε όπως είναι όλα τα χόλια άλλωστε. Μπορώ να πω "χόλια" ε; Χαχαχαχα! Είναι αυτό που περιμένει να δει οποιοσδήποτε επισκέπτεται για πρώτη φορά ένα σπίτι. Κανά δυο καδράκια, μερικά μπιμπελό στο σύνθετο κι ένας μεγάλος καθρέπτης. Εάν θέλει κάποιος να νιώσει οικεία δεν έχει παρά να δει το είδωλό του σε έναν καθρέπτη ε; Χαχαχαχα! Ελάτε! Ελάτε στο σαλόνι!

Την ακολούθησε στο σαλόνι. Στους φθαρμένους μπεζ καναπέδες κάθονταν τέσσερις, πέντε κυρίες. Όλες σκυθρωπές με βλέμμα ειρωνικό, υπεροπτικό και διερευνητικό.



-Λοιπόν να σας συστήσω στις ανασφάλειές μου. Από 'δω η θεία Ηλικία. Από 'δω η θεία Σιλουέτα. Η θεία Ατολμία. Η θεία Προσήλωση.

Του μιλά συνωμοτικά στο αυτί:

-Έχουν θρονιαστεί στους καναπέδες μου αρκετό καιρό τώρα και δε λεν να ξεκουμπιστούν. Να δούμε την κουζίνα;

Κι άλλη πόρτα άνοιξε και μπήκαν στην κουζίνα. Μια συνηθισμένη γυναικεία κουζίνα: Τραπέζι, ψυγείο, βαζάκια με μπαχαρικά, γλαστράκια με μυρωδικά, μια γαλάζια καφετιέρα κι ένας θεόρατος, τρομακτικός ταύρος.


-Α, μη σας τρομάζει! Είναι το Εγώ μου, Μπορεί να φαίνεται λιγάκι απρόσιτο και μοχθηρό μα κατά βάθος είναι ψυχούλα μωρεεεε! Το φροντίζω από τόσο δα μοσχαράκι μα μεγάλωσε και δεν χωρά ούτε απ' την πόρτα. Ε, εγκλωβίστηκε 'δω μέσα. Πάμε στην κρεβατοκάμαρα;

Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας έμοιαζε με αυτή ενός χρηματοκιβωτίου. Ατσαλένια θωράκιση, τεράστιες μπάρες, άφαντοι μεντεσέδες, κλειδαριές με πάνελ αφής, μαγνητικές επαφές... απαραβίαστη. Έκρυψε το μικρό πληκτρολόγιο με την παλάμη της και πέρασε έναν κωδικό όπως κάνουν οι γιαγιάδες στα ΑΤΜ. Οι κλειδωνιές ξεκλείδωσαν και η τεράστια χαλύβδινη πόρτα άνοιξε αργά προς τα μέσα.

-Περάστε! Λοιπόν, αυτή είναι η κρεβατοκάμαρα και οι γατούλες είναι οι ενοχές μου. Η Αχαριστία, η Λαιμαργία, η Υποκρισία, η Απιστία, η Ειρωνεία και η Λήθη. Μα δεν είναι γλυκύτατες; Μα κοιτάξτε πώς τρίβονται στα πόδια μου! Χαχαχαχα! Είμαι σίγουρη πως θα τις λατρέψετε ε; Να σας δείξω και το υπόγειο;



Κατέβηκαν μια στενή, ξύλινη σκάλα. Σκοτάδι. Γύρισε έναν διακόπτη και το αρρωστημένο φως μια μικρής λάμπας έλουσε τον χώρο. Πίσω από σκονισμένες χαρτόκουτες ξεπρόβαλαν δειλά, δειλά μικρά κακομούτσουνα τερατάκια.

-Α, ναι... τα τερατάκια. Τα 'χα εδώ φυλαγμένα μήπως και τα ξεχνούσα μα εις μάτην. Πάντα βρίσκουν τρόπο να μου θυμίζουν πως υπάρχουν. Ειδικά τις νύχτες που πέφτω και κοιμάμαι αυτά ξυπνούν και σκαλίζουν τους τοίχους του σπιτιού, κρίτσι, κρίτσι, κρίτσι. Μάτι δε μ' αφήνουν να κλείσω. Είναι οι φόβοι μου. Ο χρόνος, ο πόνος, η μοναξιά, η απώλεια, η προδοσία, το αδιέξοδο, η συνήθεια. Απέμεινε η σοφίτα. Να την δούμε κι αυτή;



Στέκονταν και οι δυο τους κάτω από ένα μικρό πορτάκι στο ταβάνι. Σκάλα δεν υπήρχε. Την ρώτησε:

-Αυτή είναι η σοφίτα;

-Μάλιστα! Σας αρέσει;

-Μα... μα δεν υπάρχει σκάλα.

-Ναι δεν υπάρχει.

-Και... και πώς θα την δω;

-Δυστυχώς στην σοφίτα θα μπορέσετε να μπείτε μόνο αφού αποφασίσετε να πάρετε το σπίτι.

-Μάλιστα... Και τι κρύβεις μέσα στη σοφίτα;

-Τα θέλω μου.

-Μάλιστα...

-Λοιπόν;

-Τι λοιπόν;

-Το σπίτι.

-Τι;

-Σας ενδιαφέρει;


5 σχόλια: