η σκακιέρα

Τα λευκά μου παρατεταγμένα απέναντι στα μαύρα σου.

Μπροστά τα πιόνια μου αντικρίζουν τα δικά σου.

Πίσω οι πύργοι. Πύργοι που κρατούν φυλακισμένα τα "θέλω" μας.

Τα άλογα. Άλογα, παράλογα με λόγο απαλό, ηχηρό κι άηχο.

Οι αξιωματικοί. Αξιωματικοί, ανάξιοι, τυφλοί κι αδέξιοι.

Κι ένας βασιλιάς.

Και μια βασίλισσα.

Μια γυναίκα.

Ένας άντρας.

Δυο μονάδες.

Ένα συν ένα δεν κάνουν δύο, είχες πει. Κάνουν δύο μονάδες. Τα πάντα διατηρούν τελικά την υπόστασή τους. Δεν έχεις άδικο.

Τα λευκά μου παρατεταγμένα απέναντι στα μαύρα σου. Δυο στρατοί έτοιμοι να συγκρουστούν. Να αναμετρηθούν. Και τα άδεια τετράγωνα ανάμεσά τους οι φόβοι που πρέπει να βαδίσουν για να σμίξουν. Ο φόβος της απώλειας. Της απόρριψης. Της αμφισβήτησης. Της αποτυχίας.

Ίσως τελικά και της επιτυχίας.

Ίσως.

Τα λευκά μου παρατεταγμένα απέναντι στα μαύρα σου. Σκυφτοί και οι δύο πάνω από μια σκακιέρα. Προσπαθείς να συγκεντρωθείς. Σηκώνω το βλέμμα μου και σε κοιτώ. Χαμένη μέσα στις σκέψεις σου. Τα μάτια σου καρφωμένα στα πιόνια σου. Η αγωνία στο πρόσωπό σου.

Περιμένεις. Σκέφτεσαι. Σιωπάς...

Μα δεν αντέχω άλλο.

Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.

-Ρε κοπελιά, είσαι σίγουρη ξέρεις πως παίζεται;

-Τσουρέκια μου τα 'χεις κάνει ματάκια μου, θα σκάσεις;

-Τι να σκάσω, μ' έχεις σκάσει ρε αγάπη! Πιασ' το το ρημάδι και καν' το μια έτσι στο τετραγωνάκι μπροστά! Πρώτη κίνηση είναι να πούμε δεν θέλει σκέψη, ασιχτίρ μ' έσκασες!

-Ντάξει ρε Κασπάροφ, να θυμώσουν να πλήρωνες την Βονταφον να 'χαμε τωρα ίντερνετ να 'κανες τα γούστα σου. Εδώ τώρα ρε πουρέ! Εδώ! Σκάκι ρε! θα παίξεις και θα πεις κι ένα τραγούδι!