Στο σχολείο βαριόμουν. Βαριόμουνα συνέχεια. Άντε να τεντωθεί λίγο η Μίνα να πάρω μάτι το στήθος της (το λέω στήθος κι όχι βυζιά διότι διαβάζουν και κιουριες ((πολύ καταπίεση όμως ε;)) μόλις έκανα παρένθεση μέσα στην παρένθεση;), άντε να της πέσει το στυλό της Δέσποινας να σκύψει να δω το σλόγκι της, να φυσήξει απ' το παράθυρο να σηκωθεί η κυρία Οικονόμου στις μύτες των ποδιών της να το κλείσει να δω την κοιλίτσα της.
Κάπως έτσι περνούσε η ώρα. Έτσι και ζωγραφίζοντας στο θρανίο. 'Ο,τι να 'ναι. Θυμάμαι όταν κάναμε Ομήρου Ιλιάδα ένιωθα emo πολύ πριν γίνουν της μοδός. Ήθελα να κόψω τις φλέβες μου με τον χάρακα ακούγοντας Smiths. Τι; Δεν είναι emo οι Smiths;...
Στο θρανίο λοιπόν εκείνη την εποχή είχα ζωγραφίσει μια επικών διαστάσεων μα αμφιβόλου ποιότητος σκηνή μάχης όπου οι Αχαιοί ήταν πέη και οι Τρώες αιδοία. Αντί για δόρατα οι Αχαιοί εκσφενδόνιζαν σπέρμα και οι Τρώες Durex. Ναι, στην εποχή μου το δημοφιλέστερο μέσο αντισύλληψης ήταν οι καπότες. Σήμερα εσείς οι νέοι έχετε τουίτερ, Παντελίδη και Όλγα Τρέμη.
Ε, τέλος πάντων, είχε πολύ πλάκα αν και η κυρία Οικονόμου δεν το 'βρισκε καθόλου αστείο όσο κι αν προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι τελικά ο Έκτορας με τη μορφή τριχωτού αιδοίου κι ο Αχιλλέας με τη μορφή ντούρου πέους κάτω απ' τα τείχη της Τροίας είχαν νόημα:
(Αχιλλέας) - Κατέβα ρε μ0#νί αν είσαι άντρας!
(Πρίαμος) - Τι φωνάζετε κύριε μεσημεριάτικο; Κοιμούνται!
(Αχιλλέας) - Δε μιλάω σε 'σενα ρε γεροντόμ0#νο, Στο άλλο μ0#νί μιλάω, τον γιο σου! Πες του να κατέβει να τον σκίσω!
(Έκτορας) - Θα μου κλάσεις την Τροία ρε στρατόκαυλε!
Ε, τα υπόλοιπα είναι γνωστά απ' την ιστορία να μην τα επαναλάβουμε. Το 'σκισε το μ0#νί ο Αχιλλέας, το τσουρτσουρομάδησε, το 'δεσε στον κοτσαδόρο της άμαξας - impreza και το 'συρε ως το free camping των Αχαιών στο κακό του το χάλι, μαδημένο, λασπωμένο, μαραμένο.
Με δέος λοιπόν διαπιστώνουμε πως πολλές εκφράσεις την νεοελληνικής γλώσσας έχουν τις ρίζες τους στο ένδοξο παρελθόν του γένους μας όπως: έγινα μ0#νί, μαδημένο μ0#νί, μαραμένο μ0#νί, κλαμένο μ0#νί, μ0#νί της λάσπης, μ0#νί καπέλο κτλ.
Ρυμουλκούμενος λοιπόν ο Έκτορας μ0#νί από τον σκίστη Αχιλλέα άφηνε πάνω στο χώμα γραμμές. Ο Αχιλλέας για να τρολάρει τον Πρίαμο έγραψε με το σώμα του γιου του στη γη μπροστά απ' τα τείχη της Τροίας τους πρώτους στίχους του ποιήματος του Ομήρου:
Ε, κι έτσι βγήκε το "μ0#νί καλλιγραφία".
Κάπως έτσι περνούσε η ώρα. Έτσι και ζωγραφίζοντας στο θρανίο. 'Ο,τι να 'ναι. Θυμάμαι όταν κάναμε Ομήρου Ιλιάδα ένιωθα emo πολύ πριν γίνουν της μοδός. Ήθελα να κόψω τις φλέβες μου με τον χάρακα ακούγοντας Smiths. Τι; Δεν είναι emo οι Smiths;...
Στο θρανίο λοιπόν εκείνη την εποχή είχα ζωγραφίσει μια επικών διαστάσεων μα αμφιβόλου ποιότητος σκηνή μάχης όπου οι Αχαιοί ήταν πέη και οι Τρώες αιδοία. Αντί για δόρατα οι Αχαιοί εκσφενδόνιζαν σπέρμα και οι Τρώες Durex. Ναι, στην εποχή μου το δημοφιλέστερο μέσο αντισύλληψης ήταν οι καπότες. Σήμερα εσείς οι νέοι έχετε τουίτερ, Παντελίδη και Όλγα Τρέμη.
Ε, τέλος πάντων, είχε πολύ πλάκα αν και η κυρία Οικονόμου δεν το 'βρισκε καθόλου αστείο όσο κι αν προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι τελικά ο Έκτορας με τη μορφή τριχωτού αιδοίου κι ο Αχιλλέας με τη μορφή ντούρου πέους κάτω απ' τα τείχη της Τροίας είχαν νόημα:
(Αχιλλέας) - Κατέβα ρε μ0#νί αν είσαι άντρας!
(Πρίαμος) - Τι φωνάζετε κύριε μεσημεριάτικο; Κοιμούνται!
(Αχιλλέας) - Δε μιλάω σε 'σενα ρε γεροντόμ0#νο, Στο άλλο μ0#νί μιλάω, τον γιο σου! Πες του να κατέβει να τον σκίσω!
(Έκτορας) - Θα μου κλάσεις την Τροία ρε στρατόκαυλε!
Ε, τα υπόλοιπα είναι γνωστά απ' την ιστορία να μην τα επαναλάβουμε. Το 'σκισε το μ0#νί ο Αχιλλέας, το τσουρτσουρομάδησε, το 'δεσε στον κοτσαδόρο της άμαξας - impreza και το 'συρε ως το free camping των Αχαιών στο κακό του το χάλι, μαδημένο, λασπωμένο, μαραμένο.
Με δέος λοιπόν διαπιστώνουμε πως πολλές εκφράσεις την νεοελληνικής γλώσσας έχουν τις ρίζες τους στο ένδοξο παρελθόν του γένους μας όπως: έγινα μ0#νί, μαδημένο μ0#νί, μαραμένο μ0#νί, κλαμένο μ0#νί, μ0#νί της λάσπης, μ0#νί καπέλο κτλ.
Ρυμουλκούμενος λοιπόν ο Έκτορας μ0#νί από τον σκίστη Αχιλλέα άφηνε πάνω στο χώμα γραμμές. Ο Αχιλλέας για να τρολάρει τον Πρίαμο έγραψε με το σώμα του γιου του στη γη μπροστά απ' τα τείχη της Τροίας τους πρώτους στίχους του ποιήματος του Ομήρου:
Με καλλιγραφικά γράμματα.
Ε, κι έτσι βγήκε το "μ0#νί καλλιγραφία".
Δεν υπάρχει η φαντασία σου ρε φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήώρες ώρες υποκλίνομαι -αλλά τα σλόγκυ δεν είναι της μοδός :Ρ
ναι ηταν πριν απο 16 χρονια. ετσι, στριψε το μαχαιρι στην πληγη :(
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι η μέρα της κακίας μάλλον σήμερα,δεν είσαι το πρώτο μαχαίρι που στρίβω...ένας συμφοιτητής/φίλος μου καυχιότανε για το πόσο "σοφός" είναι.Του θύμισα πως δεν είμαστε όλοι 6ο έτος :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήαουτς.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι είναι το μ0#νί;;; σαν password φαίνεται
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα μου θύμισες το διπλανό μου που καθόταν και διασκεύαζε σε τσόντα την Ιλιάδα όπου αντί για πόλεμο όλοι έκαναν όργια. Κλειδί του έπους ήταν ο κούριερ που ήταν από άλλη εποχή και δεν του καθόταν κανείς οπότε κατέληγε πάντα στο τέλος κάθε ραψωδίας να βαράει μαλακία...πρέπει να ψάξω να βρω τα χειρόγραφά του!
ΑπάντησηΔιαγραφήραψωδος κι ο φιλος ε;
ΑπάντησηΔιαγραφή