η Μαρία, η Έφη και οι Χαΐνηδες

Την Γιάννα την γνώρισα στο νησί. Την φλέρταρα αλλά δεν...

Τη Λυγερή την γνώρισα στην Αθήνα. Προσπάθησα μα τίποτα...

Την Έφη την γνώρισα τον περασμένο μήνα. Ήταν η επίσημη αγαπημένη εκείνο το βράδυ σε ένα πάρτι στο Θησείο. Ήταν και οι τρεις εκεί. Στο ίδιο πάρτι όμως αποφάσισε να σκάσει και η Μαρία.

Άκου λοιπόν για τη Μαρία.

Η Μαρία μου άρεσε από πάντα. Απ' την αρχή του κόσμου. Απ' το 7258 πχ όπως θα υποστήριζε κι ένας κρεασιονιστής. Λοιπόν η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν φλερτάρουμε κοπέλες που πραγματικά γουστάρουμε. Ή τουλάχιστον αυτή θα 'πρεπε να 'ναι η αλήθεια. Ένα πιθανό όχι από μια Μαρία πονάει όσο χίλια "όχι" από χίλιες άκυρες γκόμενες.

Μα ακόμα και στην απίθανη πλην γαμάτη περίπτωση που τελικά σου πει το "ναι" ο πόνος της απώλειας και του χωρισμού συγκρίνεται μόνο με τον πόνο του πένθους. Ή της εξαγωγής φρονιμίτη.

Το 'χουμε; Το 'χουμε.

Γνώρισα το Εφάκι μου στην Γιάννα. Όταν τις συνέστησα έκανα κανα δυο δεύτερα να θυμηθώ το όνομα της Γιάννας. Ναι, επίτηδες. Ευχαριστημένος με τη παιδαριώδη μαλακία της στιγμής βρήκα τη Λυγερή και της μίλησα με τόσο ενθουσιασμό για την Έφη. Μπέρδεψα το όνομά της με το δικό της. Ναι, πάλι για σπάσιμο. Πώς μπορεί να μπερδέψει κάποιος το "Λυγερή" με το "Έφη";

Ήταν η βραδιά της μαλακίας κι ευχαριστιόμουν κάθε στιγμή της. Επέτρεψα τουλάχιστον αυτό στον εαυτό μου.

Τι όμορφο βράδυ! Περπατούσαμε σε μια αυλή. Στο 'να μου χέρι το δικό της και στο άλλο ένα μπουκάλι Τεκίλα. Πόσο πιο ευτυχισμένος θα μπορούσε να 'ναι ένας άντρας τελικά; Πόσο;

Κάποια στιγμή η Έφη χάθηκε. Κάπου πήγε. Έμεινα εγώ και το Τεκιλάκι μου. Το οποίο κάποιος βούτηξε απ' το χέρι μου. Γύρισα έτοιμος να διαμαρτυρηθώ. Ήταν η Μαρία. Και το μπουκάλι μου έχυνε τωρα το περιεχόμενό του μέσα στο στόμα της. Πάνορμος Αφροδίτη...

-Μαρία κι εσύ εδώ; Πώς τα πας;
-Σκατά. Σήμερα είχα δυο interviews και μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα και μετά πήγα οδοντίατρο και μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...

Λίγη Τεκίλα είχε λερώσει το πιγούνι της. Τα μαλλιά της είχαν κολλήσει απ' τον ιδρώτα στο μέτωπό της. Η σκιά στα βλέφαρά της είχε σπάσει. Η ανάσα της μύριζε Golden Virginia, το κίτρινο πακέτο. Τα χείλια της είχαν σκάσει και τα μάτια της ήταν κουρασμένα.

Ήταν τόσο όμορφη!

'Οοοολη η αυτοπεποίθηση που είχα προηγουμένως χάθηκε. Παφ! Με τρια φι. Παφφφ! Μαζί μ' αυτή χάθηκε και το μυαλό μου. Προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ. Θυμήθηκα τις αρχές μου. Ποτέ δεν την πέφτουμε σε εκείνη που πραγματικά γουστάρουμε. Άρπαξα την Τεκίλα μου απ' τα χέρια της κι επικαλέστηκα έναν σοβαρό λόγο να την κάνω. Της είπα πως έπρεπε να τρέξω στο Μπατμομπίλ μου να πάω στη Γκόθαμ Σίτι να καταπολεμήσω το έγκλημα.

Νομίζω αυτό της είπα επί λεξεί.

Έψαξα να βρω γρήγορα το Εφάκι μου μπας κι έρθω στα συγκαλά μου. Ήμουν σίγουρος πως εάν την έβλεπα απλά θα ξεχνούσα τη Μαρία.

Η Έφη στεκόταν έξω απ' τις τουαλέτες και περίμενε στη σειρά. Την πλησίασα. Με κοίταξε και χαμογέλασε.

Ένα τσουλούφι πετούσε απ' τον κότσο της. Το ταμπελάκι στο μπλουζάκι της είχε βγει έξω. Το ραντάκι του σουτιέν της είχε γυρίσει ανάποδα. Στέκονταν γυρτή και κουρασμένη. Απαλέ Δία, ήταν τόσο όμορφη...

Όταν ο Έρωτας βαράει ποτέ δε μπορεί να ξέρεις πού θα είσαι και τι θα κάνεις. Υπάρχει ένα τραγούδι που λεν οι Χαΐνηδες: "ο Έρωτας κι ο Θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε. Και οι δυο με τρόπο ξαφνικό και ύπουλο χτυπούνε".

                                                                         

Κι εγώ εκείνο το βράδυ ερωτεύτηκα την Έφη. Χωρίς να το περιμένω.

Έχασα τα πάντα. Τον έλεγχο, την υπομονή μου...

Το να φρικάρει και να με σουτάρει ήταν θέμα χρόνου.

Το έκανε μια 'βδομάδα αργότερα.

Ίσως και να το επιδίωξα.

Ασυναίσθητα.