η τρύπα

Κάποτε δυο μικροί φίλοι έπαιζαν στο δάσος με το μπαλωμένο, γαλάζιο τόπι τους. Κλωτσιά στην κλωτσιά το παιχνίδι τους έπεσε σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Τα δυο παιδιά στάθηκαν από πάνω της και κοίταξαν μα πουθενά το τόπι. Μόνο το μαύρο σκοτάδι της τρύπας.

Σκέφτηκαν να μπουν μέσα μα για να σιγουρευτούν για το βάθος της αποφάσισαν να ρίξουν κάτι να ακούσουν τον γδούπο. O μικρότερος έβγαλε απ' την τσέπη του το κολατσιό του, ένα τοστ με αντζούγια, μαρούλι και ντομάτα. Την σιχαινόταν την αντζούγια. Το έριξε στην τρύπα. Περίμεναν, περίμεναν μα δεν ακούστηκε τίποτα. Μετά έριξαν μια πέτρα. Περίμεναν, περίμεναν μα πάλι τίποτα. Έριξαν μια πιο μεγάλη πέτρα. Τίποτα. Μετά μια πιο μεγάλη. Και ξανά. Ξανά. Ξανά.

Ό,τι κι αν έριχναν στην τρύπα δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος απ' τον πάτο της. Εκείνο το απόγευμα τα παιδιά έχασαν το μπαλωμένο, γαλάζιο τόπι τους μα βρήκαν ένα νέο παιχνίδι, την αχόρταγη τρύπα. Και κάθε απόγευμα που ακολούθησε συναντιόντουσαν στο δάσος και πετούσαν μέσα στην τρύπα τα πάντα. Ακόμη και τα σκουπίδια που τους έδιναν οι μανάδες τους δεν τα πετούσαν στους κάδους μα μέσα στην τρύπα. Μάλιστα για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους τις Κυριακές ζητούσαν τις σακούλες σκουπιδιών από την γειτονιά τους και τις πετούσαν στην τρύπα.

Οι δύο φίλοι μεγάλωσαν και με τις οικονομίες τους αγόρασαν το οικόπεδο που κάποτε ήταν δάσος και αποφάσισαν να βγάλουν άδεια λειτουργίας χωματερής. Ερχόντουσαν λοιπόν τα σκουπιδιάρικα και ξεφόρτωναν τα σκουπίδια τους στην τρύπα τους. Δύο, πέντε, δέκα σκουπιδιάρικα την ημέρα. Ήταν απορίας άξιο πώς χωρούσαν τόσα σκουπίδια στην τρύπα των δύο φίλων μα τι τους ένοιαζε; Τα σκουπίδια εξαφανιζόντουσαν και δεν ενοχλούσαν κανέναν.

Οι δύο φίλοι αποφάσισαν αργότερα να δεχτούν περισσότερα σκουπίδια από όμορους δήμους. Δουλειές με φούντες. Τα νέα ταξίδεψαν σε ολόκληρο τον κόσμο κι αρκετές χώρες αποφάσισαν να συνεργαστούν με την εταιρεία τους ώστε να ξεφορτωθούν τα πυρηνικά τους απόβλητα στην τρύπα τους. Έτσι λοιπόν κάθε μήνα χιλιάδες βαρέλια με τοξικά απόβλητα έφταναν στις εγκαταστάσεις τους και ρίχνονταν κι αυτά στην τρύπα.

Οι δύο φίλοι ήταν πια δισεκατομμυριούχοι. Έχαιραν της εκτίμησης ολόκληρου του πλανήτη. Βραβεύτηκαν από διεθνείς οργανισμούς για την συνεισφορά τους στην προστασία του περιβάλλοντος. Έγιναν πρόσωπα της χρονιάς. Χρήμα. Δόξα. Αναγνώριση. Μεγαλείο.

Όσο για την τρύπα εκείνη κατάπινε αδιαμαρτύρητα ό,τι της έριχναν μέσα της. Σκουπίδια, χημικά, απόβλητα, πυρηνικά... τα πάντα. Όλος ο κόσμος ενδιαφέρονταν πια για την τρύπα των δύο φίλων. Οι χωματερές έκλεισαν. Οι ωκεανοί καθάρισαν.

Πέρασαν  αρκετά χρόνια και τα μαλλιά τους είχαν πια γκριζάρει όταν αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι νέο και διαφορετικό. Εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους στις κυβερνήσεις των χωρών που ξεφόρτωναν τα απόβλητά τους στην τρύπα τους απαίτησαν και πέρασαν νόμους στα κοινοβούλια που επέτρεπαν στις κοινωνίες να "απαλλάσσονται" από "απόβλητα" άτομα ρίχνοντάς τα στην τρύπα. Ομοφυλόφιλοι, διανοούμενοι, άθεοι, κατά πώς έκρινε η κάθε κοινωνία πλήρωνε κι έχωνε τους "απόβλητους" στην τρύπα τους.

Όλα πήγαιναν περίφημα. Ποτέ ξανά ο κόσμος δεν φαινόταν τόσο καθαρός, αμόλυντος και τακτοποιημένος. Αρκετά χρόνια μετά όταν οι δύο φίλοι ήταν πια γέροι τους κάλεσαν στην έδρα των Ενωμένων Εθνών και τους απένειμαν άλλο ένα βραβείο. Όταν η δεξίωση τελείωσε τα δυο γερόντια υποβασταζόμενα κατέβηκαν τις μαρμάρινες σκάλες κάτω από τις επευφημίες, τα φλας και τα χειροκροτήματα του πλήθους. Ξαφνικά κι ενώ ήταν έτοιμοι να μπουν στη λιμουζίνα τους κάτι απαλό έπεσε στο κεφάλι ενός εκ των δύο φίλων.

Κοίταξε εκείνος απορημένος στο τσιμέντο να δει τι του 'ρθε ουρανοκατέβατο.

Ήταν ένα μπαλωμένο, γαλάζιο τόπι.

Σήκωσε αργά το κεφάλι του.

Το παγωμένο του βλέμμα συνάντησε εκείνο του φίλου του.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή που στο δικό του κεφάλι έπεφτε από τον ουρανό ένα τοστ με αντζούγια, ντομάτα και μαρούλι.